De ingrijpende vernieuwing van de partijorganisatie van de VVD aan het begin van de 21ste eeuw was het directe gevolg van de opkomst van Pim Fortuyn en de zware nederlaag van de partij bij de Tweede Kamerverkiezingen van 15 mei 2002.
Het programma voor de Tweede Kamerverkiezingen van 15 mei 2002, getiteld Ruimte, respect en vooruitgang, behoorde met ruim 19.000 woo
Na de Tweede Kamerverkiezingen van april 1971 was de VVD toegetreden tot het kabinet-Biesheuvel, waarvan ook ARP, CHU, KVP en DS’70 deel u
In het jaarverslag over 1972 constateerde partijsecretaris Frits Korthals Altes dat de VVD zich had ontwikkeld ‘van kiesvereniging tot moderne politieke partij’.
De enorme ledengroei van de VVD vroeg om organisatorische aanpassingen. De partij poogde haar structuur te ‘verdichten’ door meer afdelingen op te richten en door de invoering van een alle afdelingen en heel het land omspannend net van ‘ondercentrales’. Deze regionale samenwerkingsverbanden waren bedoeld om kleine afdelingen bij te staan en de zichtbaarheid van de VVD te vergroten (door spreekbeurten, bij de ledenwerving en in verkiezingscampagnes) in gebieden waar nog geen afdeling was.
Zowel in het begin als tegen het einde van de periode waarin Hans Wiegel de VVD leidde, kwam er een Liberaal Manifest tot stand. Het manifest uit 1972 behelsde een liberale toekomstvisie.
In 1963 had de VVD voor het eerst sinds haar oprichting in 1948 een nieuwe lijsttrekker: Pieter Oud had plaatsgemaakt voor Edzo Toxopeus, die in 1971 weer zou worden opgevolgd door Molly Geertsema. Bij de Tweede Kamerverkiezingen van 15 mei 1963 verloor de VVD drie zetels en kwam zij uit op zestien zetels.
De gebruikelijke passiviteit bleef de VVD ook in de jaren zestig nog geruime tijd kenmerken. Uit een grootschalige enquête die het hoofdbestuur in 1965 onder de afdelingen hield, bleek dat de organisatie vele feilen vertoonde. ‘Het karakter van vele afdelingen is teveel dat van een kiesvereniging. Dit betekent dat men activiteiten in hoofdzaak beperkt tot perioden van kandidaatstellingen en verkiezingen.’ Het ledental, na 1959 teruggevallen tot zo’n 30.000, steeg echter wel tot circa 38.000 in 1970.
Met het vertrek van Pieter Oud werd de VVD grondig gereorganiseerd. Op 29 en 30 maart 1963 besloot de algemene vergadering de politieke en organisatorische leiding van de partij te scheiden, waarmee de personele unies van zowel Oud (voorzitter van de partij en de Tweede Kamerfractie) als Harm van Riel (ondervoorzitter van de partij en voorzitter van de Eerste Kamerfractie) werden uitgesloten.
Verkiezingsprogramma’s